ναΐπης

ο (Μ ναΐπης)

(κατά την τουρκοκρατία) βοηθός τού καδή, κατώτερος δικαστής ιεροδικείου διοριζόμενος για χρονική περίοδο δύο περίπου ετών.

[ΕΤΥΜΟΛ. < αραβοτουρκ. naib «αντιβασιλιάς, κυβερνήτης»].